ნატრიუმის ბუტირატი ან ტრიბუტირინი„რომელი ავირჩიოთ“?

საყოველთაოდ ცნობილია, რომ ბუტირის მჟავა მსხვილი ნაწლავის უჯრედებისთვის ენერგიის მნიშვნელოვანი წყაროა. გარდა ამისა, ის სინამდვილეში სასურველი საწვავის წყაროა და მათი საერთო ენერგეტიკული საჭიროებების 70%-მდე აკმაყოფილებს. თუმცა, არსებობს 2 ფორმა, რომელთაგანაც შეგიძლიათ აირჩიოთ. ეს სტატია გვთავაზობს ორივე ფორმის შედარებას, რაც გვეხმარება პასუხის გაცემაში კითხვაზე „რომელი ავირჩიოთ“?

ბუტირატების, როგორც საკვებდანამატის, გამოყენება ფართოდ არის შესწავლილი და გამოყენებული მეცხოველეობის მეურნეობაში რამდენიმე ათწლეულის განმავლობაში; თავდაპირველად ისინი ხბოებში გამოიყენეს მუცელის ადრეული განვითარების სტიმულირებისთვის, სანამ ღორებსა და ფრინველებში დაიწყებდნენ გამოყენებას.

ბუტირატის დანამატები აუმჯობესებს სხეულის წონის მატებას (BWG) და საკვების კონვერსიის მაჩვენებლებს (FCR), ამცირებს სიკვდილიანობას და ნაწლავებთან დაკავშირებული დაავადებების გავლენას.

ცხოველთა საკვებად ბუტირის მჟავას ფართოდ ხელმისაწვდომი წყაროები ორი ფორმით გვხვდება:

1. მარილის სახით (მაგ., ნატრიუმის ბუტირატი) ან
2. ტრიგლიცერიდის (ანუ ტრიბუტირინის) სახით.

შემდეგ მოდის შემდეგი კითხვა -რომელი ავირჩიო?ეს სტატია ორივეს შედარებას გვთავაზობს.

წარმოების პროცესი

ნატრიუმის ბუტირატი:მიიღება მჟავა-ტუტოვანი რეაქციის შედეგად, მაღალი დნობის წერტილის მქონე მარილის წარმოქმნით.

NaOH+C4H8O2=C4H7COONa+H2O

(ნატრიუმის ჰიდროქსიდი + ბუტირის მჟავა = ნატრიუმის ბუტირატი + წყალი)

ტრიბუტირინი:მიიღება ეთერიფიკაციის გზით, სადაც 3 ბუტირის მჟავა უერთდება გლიცეროლს ტრიბუტირინის წარმოქმნით. ტრიბუტირინს დაბალი დნობის ტემპერატურა აქვს.

C3H8O3+3C4H8O2= C15 H26 O6+3H2O

(გლიცეროლი+ბუტირის მჟავა = ტრიბუტირინი + წყალი)

რომელი მათგანი შეიცავს მეტ ბუტირის მჟავას თითო კილოგრამ პროდუქტზე?

-დანცხრილი 1, ჩვენ ვიცით ბუტირატის მჟავას რაოდენობა სხვადასხვა პროდუქტში. თუმცა, ასევე უნდა გავითვალისწინოთ, რამდენად ეფექტურად გამოყოფენ ეს პროდუქტები ბუტირატის მჟავას ნაწლავებში. რადგან ნატრიუმის ბუტირატი მარილია, ის ადვილად იხსნება წყალში და გამოყოფს ბუტირატს, ამიტომ შეგვიძლია ვივარაუდოთ, რომ გახსნისას ნატრიუმის ბუტირატიდან ბუტირატის 100% გამოიყოფა. რადგან ნატრიუმის ბუტირატი ადვილად დისოცირდება, ნატრიუმის ბუტირატის დაცული ფორმები (ანუ მიკროკაფსულაცია) დაეხმარება მას ბუტირატის უწყვეტი ნელი გამოთავისუფლების მიღწევაში ნაწლავებიდან მსხვილ ნაწლავამდე.

ტრიბუტირინი არსებითად ტრიაცილგლიცერიდია (TAG), რომელიც გლიცეროლისა და 3 ცხიმოვანი მჟავისგან მიღებული ეთერია. ტრიბუტირინს გლიცეროლზე მიმაგრებული ბუტირატის გამოსათავისუფლებლად ლიპაზა სჭირდება. მიუხედავად იმისა, რომ 1 ტრიბუტირინი შეიცავს 3 ბუტირატს, ყველა 3 ბუტირატის გამოთავისუფლება გარანტირებული არ არის. ეს იმიტომ ხდება, რომ ლიპაზა რეგიოსელექციურია. მას შეუძლია ტრიაცილგლიცერიდების ჰიდროლიზი R1 და R3 წერტილებში, მხოლოდ R2-ზე, ან არასპეციფიკურად. ლიპაზას ასევე აქვს სუბსტრატის სპეციფიკურობა, რადგან ფერმენტს შეუძლია გლიცეროლზე მიმაგრებული აცილის ჯაჭვების დიფერენცირება და გარკვეული ტიპების უპირატესად გახლეჩა. რადგან ტრიბუტირინს ბუტირატის გამოსათავისუფლებლად ლიპაზა სჭირდება, შესაძლოა ტრიბუტირინსა და სხვა TAG-ებს შორის ლიპაზასთვის კონკურენცია იყოს.

იმოქმედებს თუ არა ნატრიუმის ბუტირატი და ტრიბუტირინი საკვების მიღებაზე?

ნატრიუმის ბუტირატს აქვს უსიამოვნო სუნი, რომელიც ნაკლებად სასიამოვნოა ადამიანებისთვის, მაგრამ ძუძუმწოვრების მიერ სასურველია. ნატრიუმის ბუტირატი დედის რძეში რძის ცხიმის 3.6-3.8%-ს შეადგენს, შესაბამისად, მას შეუძლია იმოქმედოს როგორც საკვების მიმზიდველი საშუალება, რაც ასტიმულირებს ძუძუმწოვრების თანდაყოლილ გადარჩენის ინსტინქტებს (ცხრილი 2თუმცა, ნაწლავებში ნელი გამოთავისუფლების უზრუნველსაყოფად, ნატრიუმის ბუტირატი, როგორც წესი, დაფარულია ცხიმოვანი მატრიცის საფარით (მაგალითად, პალმის სტეარინით). ეს ასევე ხელს უწყობს ნატრიუმის ბუტირატის მძაფრი სუნის შემცირებას.

ტრიბუტირინი, მეორეს მხრივ, უსუნოა, მაგრამ შემკვრელი გემო აქვს (ცხრილი 2). დიდი რაოდენობით დამატებამ შეიძლება უარყოფითი გავლენა მოახდინოს საკვების მიღებაზე. ტრიბუტირინი ბუნებრივად სტაბილური მოლეკულაა, რომელსაც შეუძლია გაიაროს ზედა კუჭ-ნაწლავის ტრაქტი მანამ, სანამ ნაწლავში ლიპაზა არ დაიშლება. ის ასევე არააქროლებადია ოთახის ტემპერატურაზე, ამიტომ, როგორც წესი, არ არის დაფარული გარსით. ტრიბუტირინი, როგორც წესი, იყენებს ინერტულ სილიციუმის დიოქსიდს, როგორც მატარებელს. სილიციუმის დიოქსიდი ფოროვანია და შესაძლოა სრულად არ გამოყოს ტრიბუტირინი მონელების დროს. ტრიბუტირინს ასევე აქვს უფრო მაღალი ორთქლის წნევა, რაც იწვევს მის აქროლადობას გაცხელებისას. ამიტომ, ჩვენ გირჩევთ, რომ ტრიბუტირინი გამოიყენოთ ემულსირებული ან დაცული ფორმით.